نسبیت خاص نظریه‌ای است که توسط آلبرت اینشتین ارائه شد و می‌گوید قوانین فیزیک برای همه‌ی ناظران در حالت حرکت یکنواخت یکسان هستند، و سرعت نور برای همه ناظران ثابت است، حتی اگر خود آن‌ها در حرکت باشند. یکی از پیامدهای جالب این نظریه، پارادوکس دوقلوها است که تفاوت زمان سپری‌شده برای دو ناظر در شرایط مختلف را نشان می‌دهد.
در این پارادوکس، فرض کنید دو برادر دوقلو به نام‌های علی و رضا داریم. علی روی زمین می‌ماند و رضا به سفری فضایی با سرعت نزدیک به سرعت نور می‌رود. به دلیل پدیده‌ی انقباض زمان در نسبیت خاص، از دید علی، زمان برای رضا که با سرعت زیاد در حرکت است کندتر می‌گذرد. وقتی رضا به زمین بازگردد، متوجه می‌شود که علی که در حالت سکون بوده، بیشتر از او پیر شده است! این تفاوت زمانی که بین دوقلوها ایجاد می‌شود به دلیل سرعت بسیار زیاد یکی از آن‌ها نسبت به دیگری است و نشان می‌دهد که مفهوم زمان در سرعت‌های بالا متفاوت از درک روزمره‌ی ما عمل می‌کند.
